Uit elke brief voor nu wordt een citaat gepubliceerd, met vermelding van de voornaam of aanspreking van de overledene.
Une citation est extraite de chaque lettre pour maintenant pour être publiée, avec la mention du prénom ou l'appellation du défunt.
From all our ‘letters for now’ we publish a quote, anonymously. We only state the dead person’s name or the name this person was known by.
Ik kan het verleden niet veranderen, maar ik wil sorry zeggen.
Sorry voor de keren dat je mij liever bij jou had gehad.
Sorry voor de troostende woorden die ik jou niet altijd kon bieden.
Sorry voor de harde houding die ik soms had.
Jouw aanraking, jouw stem, jouw blik, jouw parfum die enkel op jouw huid een goede geur had, ga ik altijd missen.
Ik weet dat ik nog vaak tranen zal laten van verdriet, maar ik hoop door deze brief dat er ook meer tranen van dankbaarheid zullen zijn. En tranen van liefde, want wat hield ik toch veel van jou, mijn mama.
(uit: brief aan liefste mama)
Demain sa fera deux ans sons toi... mais 2 ans sans t'avoir vu, pris dans les bras en tout ça. J'ai l'impression que ca fait déjà 100 ans.
Tout a changer depuis que tu est parti, positivement et negative. Parfois je pense a ce que je ferai si tu était encore la et je sais pas quoi dire...
J'espère que tu reçois le message une façon ou l'autre parce que... je 't aime et j'ai pas dis assez souvant.
(uit: brief aan papy)
Vaak denk ik aan hoe ons leven zou zijn als je verder had kunnen groeien. We hadden je graag in onze armen gesloten.
Soms neemt het verdriet de overhand en heb ik het gevoel dat ik verdrink in het verdriet.
Ik zoek naar manieren om met het verdriet te leven. Ik balanceer tussen de overweldigende liefde voor jou en het immense verdriet voor jouw gemis.
Gelukkig heb ik je papa aan mijn zijde die helpt om mijn evenwicht te behouden. Samen dragen we elkaar.
(uit: brief aan liefste sterretje, liefste kleintje)
Niets is toevallig. Onze ontmoeting ook niet. Stond in de sterren geschreven denk ik dan.
Wat een beleving van mij toen jouw vingers de mijne raakten. Ik voelde een siddering door gans mijn lichaam en jij bleef rustig verder spelen. Wat een intimiteit was dat! ik ben overtuigd dat je mijn reactie gezien hebt maar met een reden zweeg je. O, wat genoot ik van ons samenspel. We waren op dat moment zeker geen lerares-leerling maar twee zielsgenoten naast elkaar.
Ik ben zo dankbaar dat ik je heb leren kennen op zo'n intieme manier maar mijn verdriet is groot.
Ik ben ervan overtuigd dat alle zielen die vertrokken zijn uit hun lichaam ergens nog tussen ons zijn. Ik hou je alleszins in de Bach muziek en in de pianomuziek waar we samen van hielden.
(uit: brief aan liefste Marleen)
Ik ben toch zo blij (en ergens opgewekt) dat ik je nog heb kunnen zeggen dat je de beste papa was die ik me maar had kunnen dromen.
Je was zeker geen man van veel en grote woorden. Zo heb ik je nooit weten zeggen dat je trots op me was. Misschien was het wel typisch voor mannen van jouw generatie: eigenlijk heb je me ook nooit letterlijk gezegd dat je me graag zag.
Maar je toonde het wel in al wat je voor me deed, elke dag opnieuw.
We waren bij je toen je stierf en mochten nog een uurtje je hand vasthouden. Maar ik kon dat niet. Ik heb mijn hand onder dat van jou geschoven om zo lang mogelijk te voelen wat ik als kind wekelijks mocht voelen toen we samen te voet naar de zondagsmis wandelden: mijn kinderhandje in je grote, warme, beschermende mannenhand.
(uit: brief aan liefste papa)
Ik wou je nog zoveel zeggen. Ik nam afscheid zonder woorden, dat afscheid heb je me niet kunnen geven.
Je was moe.
Eric, ik mis je, ook de slechte dagen want die waren er ook.
Ik blijf aan je denken en aan al de mooie herinneringen die we samen beleefd hebben.
(uit: brief aan Erik)
Wat ik je vooral zou willen vertellen is dat ik niet boos op jou ben. Je hebt zo hard gestreden om de demonen in je hoofd de baas te kunnen.
Maar het is je niet gelukt. Ik ben je dankbaar dat je er alles voor hebt gedaan.
Maar het meest van alles wil ik je vertellen dat ik je mis. Ik mis je zo erg....
ALTIJD en OVERAL met mijn ganse lichaam en geest.
Kon je nog maar even hier zijn...
(uit: brief aan liefste Sheetje, liefste Emmanuel)
Onlangs kreeg ik een alles-overweldigend gevoel van jou fysiek hier bij mij te willen, om je te kunnen vastpakken en met je te kunnen spreken. Ik praat over je, wie je was, wat je betekent voor mij, wat mijn rouw betekent.
Je zou één van de weinige personen zijn waar ik écht mee kan praten. Ik ben ervan overtuigd dat ik bij jou terecht zou kunnen, dat ik steun en erkenning zou vinden.
Ik draag je dicht bij mij, iedere dag opnieuw, iedere strijd opnieuw.
(uit: brief aan lieve Tata)
Je hebt me kracht gegeven om door te gaan. Nu vecht ik, nu vecht ik voor jou. Ik hoop dat je trots op me bent.
En ik hoop dat je weet dat ik trots op jou ben. Dat je hebt geprobeerd, dat je zo hard hebt gevochten en zoveel kracht hebt getoond. Je hebt een altijd blijvende indruk achtergelaten op mij, maar ook op zoveel anderen. Ik ga altijd van je houden en ik ga altijd dankbaar zijn voor de momenten die we samen hebben gehad.
(uit: brief aan allerliefste Minne)
Ik mis je kracht om de familie samen te houden, je gemoedelijkheid, de bloemkool die enkel jij zo lekker kon maken,
de steun die je voor papa was en waarmee hij zich zonder wat verloren lijkt te voelen, je lach, het extra kneepje in de schouders als we je een knuffel gaven.
"Nooit meer hier, maar altijd bij ons."
Je brandde vaak een kaarsje voor ons op moeilijke momenten. Nu brand ik wel vaker kaarsjes en vind ik er troost in, warmte. Een beetje zoals het kneepje in onze schouder kon doen.
(uit: brief aan bomma)
Neel, jij bent nog altijd mijn liefste schat en Staf mijn beste vriend...
Tot later. We vergeten je nooit.
(uit: brief aan beste vriend Staf)
Ook al durf ik eerlijk toegeven dat niet alle herinneringen positief zijn, je bent en blijft ma.
Daarom langs deze weg een welgemeende knuffel (die onze 2 kleinkinderen me leerden kennen en geven) en een zoen om je - waar je nu ook bent - een leven met veel plezier en geluk te wensen.
(uit: brief aan beste o-ma)
Jullie horen bij ons gezin, maar jullie zijn zo ver weg... Ik heb jullie gekend, gekoesterd, ook al was het maar zo kort. We hadden een band en die zal er altijd zijn... Julllie zijn mijn eerstgeborenen.
Er zijn heel veel tranen gevloeid om jullie. Ik liep verloren, voelde me leeg en onbegrepen. We bleven achter met lege handen. Ik zocht jullie, maar jullie waren weg. Ik was mijn kindjes kwijt, jullie lagen niet meer in jullie veilige nestje. Mijn lichaam droeg nog de sporen van julllie verblijf daar, maar ik kreeg niets in de plaats.
Ik voelde mij mama, maar bleef alleen achter.
Ooit zaten jullie heel dicht onder mijn hart. Nu leven jullie voor ALTIJD verder IN mijn hart.
(uit: brief aan dag mijn lieve, kleine jongetjes, dag sterretjes die fonkelen in de nacht, dag onze beschermengeletjes)
Ik werd overspoeld door mooie herinneringen en dat mooie, warme, liefdevolle gevoel...
Het spijt me zo dat ik niet eerder probeerde contact met je te nemen of tenminste probeerde te achterhalen wat er echt misliep en wat er bij je leefde... waar ik je zo'n pijn mee heb gedaan... Wat speelde er allemaal waardoor we geen maatjes konden blijven...
Het blijft maar door me heen gaan... Het blijft me onrust geven.
Maar Mielke... ik wil je toch nog even bedanken voor zoveel moois... en éénmaal, als mijn hart weer rust vindt, zal het gevuld blijven met alle mooie herinneringen...
(uit: brief aan Emiel, Miel, lieve Mielke)
Terwijl ik deze brief schrijf, voel ik zoveel pijn, pijn omdat ik je in het echt wil zien, omdat ik met zoveel vragen zit voor jou. Ik heb zoveel nood om je opnieuw te leren kennen. Nu zou het anders zijn, nu ik volwassen ben, nu ik zelf mama ben. Ik heb nu, meer dan als kind, nood aan mijn papa.
Ik heb mij al dikwijls afgevraagd wat jij moet gedacht hebben. Achteraf gezien denk ik dat je wist dat het de laatste keer was dat je ons zag.
Er was eigenlijk niemand waarmee ik echt over je kon praten. Dus deed ik het niet. Ik kropte alles op.
Jan zorgde ervoor dat ik mij veilig voelde. Hij was er voor mij. Ik had nog nooit zoiets gevoeld.
Ik had alles om gelukkig te zijn en dat was ik ook. Maar toch was er soms die leegte die mij overviel. Het gemis om jou...
Al die jaren zonder jou dacht ik dat ik het verwerkt had, dat ik gerouwd had. Maar dat klopt niet, ik heb jouw verlies nooit verwerkt, nooit een plaats kunnen geven.
Soms vraag ik mij af hoe mijn leven eruit zou zien met jou erbij.
Ik hou van jou! In mijn hoofd zit ik nu in de keuken op jouw schoot en neem ik je vast...
(uit: brief aan liefste papa)
Hij gaf mij dikwijls wijze raad die ik niet altijd aannam toen ik jonger was. Maar ondertussen weet ik dat hij steeds gelijk had.
(uit: brief aan vake)
Je hebt het allermooiste plekje in mijn hart en in mijn gedachten. Je was en bent een TOP OMA. Een betere kan ik me niet wensen. Je stond altijd klaar voor iedereen van je familie en vrienden. Je was zo graag gezien door IEDEREEN!
De laatste tijd ging ik nogal door een moeilijke periode. Ongetwijfeld was jij daar ook mee bezig en maakte jij je zorgen om mij.
Je was en bent echt een 2de mama voor mij. Stiekem ben ik toch wel je lievelingskleinkind. We deden gewoon ALLES samen.
Ik hoop dat je toch een beetje trots bent op wat ik al bereikt heb. Ik blijf vechten en doorzetten, voor jou oma!
(uit: brief aan lieve oma, Jenny)
Toen ik hoorde dat ik jullie een brief kon schrijven, heb ik geen moment getwijfeld, het doet enorm deugd.
Liefste en beste moeke en vake, er gaat geen dag voorbij of ik heb aan jullie gedacht. Zo raar dat ik jullie nooit meer kan aanraken of zien. Wat ik te weinig heb gezegd toen jullie nog leefden is: "Dankjewel."
(uit: brief aan beste moeke en vake)
Nu zou je al een gezinnetje en kindjes hebben. Maar helaas heeft het niet mogen zijn.
Veel plezier daar met onze vava en moemoe - die kon soms echt grappig zijn - en alle zielen die jou daar vergezellen.
Geniet van de rijstpap met gouden lepeljes!!!
(uit: brief aan Hans)
Zijn blik zei soms meer dan woorden.
Ze hield ervan om hem nog een dikke knuffel te geven en ook al ging het slikken alsmaar moeilijker, toch konden ze samen nog af en toe genieten van een glaasje champagne.
(uit: brief aan Jozef)
Hij zorgde zeer goed voor haar. Ze bouwden een huis en genoten van het leven.
De bloemen in de tuin die nu hun kopje opsteken, doen hem aan haar denken.
(uit: brief aan Germaine)
Je hield geen blad voor de mond en je zag ook niet in waarom je dat zou moeten doen, dat heb ik ook en ik ben daar eigenlijk wel fier op. Ik zeg altijd dat mensen weten wat ze aan me hebben en vooral wat ze niet aan me hebben. Ik denk dat je dat snapt.
Ik zou jullie kunnen missen, Maar zoals ik al eerder schreef over gemis, mijmer ik jullie liever.
Dans de hemelvloeren helemaal naar de kloten.
(uit: brief aan Mémé)
Ik zou je kunnen schrijven hoeveel ik je mis en wat ik je nog wil vertellen. Hoe graag ik alle antwoorden op mijn vragen zou willen zien binnenstromen om de mist en vraagtekens in mijn hoofd te doen verdwijnen. Maar dit doe ik niet. Met deze brief, lieve mama, wil ik je laten weten dat ik enorm trots op je ben als dochter en als de volwassen vrouw die ik geworden ben. Het geeft me kracht en de herinneringen vormen mijn lichtpuntjes in het donker.
(uit: brief aan lieve mama)
Ik wil dat Marleen weet dat haar ouders nog steeds fier meekijken, dat wij hen nog niet vergeten zijn en dat ik er voor haar ben.
(uit: brief aan beide ouders van Marleen)
Dikwijls overmant me de gedachte dat ik het niet kan, dit leven zonder u, zonder uw luisterend oor, zonder uw wijze raad, zonder uw sterke armen die troosten, zonder uw vriendschap.
Achteraf spijt het me zo, dat ik er niet telkens opnieuw over begonnen ben, dat ik het niet inzag, dat ik niet aan uw deur stond, aandrong tot gij u beter voelde, tot het lente werd.
(uit: brief aan liefste Bart, liefste BFF)
Liefste mama,
als ze me vragen wie je was
zal ik zeggen
dat je de zachtste persoon bent die ik ken
dat je kon troosten als geen ander
Dat je mooie taal bezat en daar de mooiste teksten mee schreef
dat je je tas koffie nodig had
dat je ons leerde lief te zijn voor de wereld
dat je volhardend kon blijven zoeken naar dat ene ding dat we nodig hadden.
dat je...
(brief aan: ode aan mama)
Bij jou kon ik zijn wie ik was, ik voelde me veilig bij u. Alles was oké, ik moest me niet anders voordoen en mocht gewoon het enthousiaste kind zijn die ook heel gevoelig was.
Ik ben een veilige plek kwijt, een plek waar ik mezelf was.
Daarna was alles zoeken. Ook mezelf moest ik terug zoeken.
Liefste pepe, mijn voorbeeld, mijn held
Ik zie u graag!
(uit: brief aan mijn pepe)
Voor de anderen gaat de wereld door - voor mij staat hij stil.
Ons lievelingsbloemetjes 'vergeet mij nietjes' staan in bloei...
Soms denk ik, Philip geef me toch een teken dat je het goed hebt.
Lieveken, ik mis je in alles - jij bent mijn alles.
(uit: brief aan lieveken)
... je zal er bij zijn in ons hoofd en hart. Met een lach & een traan zal ik terugdenken aan hoe het was, hoe jij was.
Jouw tijd hier was te kort. maar ik kijk liefst zoveel mogelijk naar de mooie herinneringen.
Die zijn talrijk, gelukkig en hoe graag ik ook had gewild dat het scenario anders was geweest, we konden er niets aan veranderen.
(uit: brief aan lieve Vicky)
Liefste Quintin,
Ik mis jou heel erg. Ik wou dat je hier nog was.
Ik hou van jou.
(uit: brief aan liefste Quintin)
Ik denk nog heel veel aan je en heb nog vaak verdriet.
Ik ben blij nu, maar ook wel bang.
Wil je goed over ons waken en voor ons zorgen? Zodat alles goed komt?
(uit: brief aan lieve baby, mooiste ster)
Je liet wel een krachtige afdruk achter in mijn hart. Deze zal nooit verdwijnen.
Nu 22 jaar later, verschijn je nog in mijn gedachten. Vliegen en verdwalen in mijn hoofd.
Toch zou ik je graag nog 1x vasthouden 22 jaar later. Mijn zoon.
(uit: brief aan Kobe)
Jou ontmoeten voelde aan alsof ik mezelf had gevonden, maar in een ander lichaam. Voor het eerst ooit voelde ik me gezien, gehoord en begrepen. Voor het eerst kwam ik iemand tegen die was zoals ik. De eenzaamheid die van mijn schouders viel, wetende dat ik hier niet alleen op de wereld ben. Niemand begrijpt me zoals jij deed, niemand die me ziet zoals jij me zag. gewoon niemand zoals jij.
En nu, er is niemand meer op de wereld zoals jij. Zonder iemand zoals ik. Het is eenzaam en donker zonder jou. Helemaal alleen. Ik koester jou voor altijd.
(uit: brief aan mijn allerliefste Maya)
"Missen", een gevoel dat ik nooit echt had gevoeld, totdat ik jou ben kwijtgeraakt...
Totdat ik jou heb losgelaten... totdat ik jou moest loslaten.
Je was alles.
Je was onvoorwaardelijke liefde.
Je was volkomen geluk.
Je was een vechter, levensgenieter en de beste mama.
(uit: brief aan liefste mama)
Je hield niet meer van dit leven en sprak soms over de dood. Je was er zeker van dat opa je daar zou staan opwachten...
Je hebt anderhalf jaar gevochten tegen de stemmen in je hoofd en om ze stil te krijgen, heb je afscheid genomen van het leven en van ons.
Het troost me dat je nu verlost bent van je angsten.
Er is een eind gekomen aan je lijden, maar ik mis je zo erg.
Ik zie je in mijn gedachten en hoor je stem: "Niet triestig zijn ma, alles komt goed."
Je bent mijn kind en ik zie je graag.
Ik mis je Peter.
(uit: brief aan lieve Peter)
Het was heerlijk om je kleinkind te zijn.
Je hebt me zoveel geleerd.
"Als je je later wilt horen roemen, dat, dat is een man, leer dan ik je jongen jaren daar de kunstjes van."
We waren zo blij om Jules en Julie te zijn.
Je was mijn voorbeeld Vokke, ik keek zo naar je op.
Daarom word ik nog steeds het liefst aangesproken met 'Jules'.
Liefste Vokke, summa cum laude: met de grootste onderscheiding en felicitaties van de jury.
Ik ga je missen beste maat!
(uit: brief aan liefste Vokke, beste maat, dikste vriend)
Wat niet al is geprobeerd, niets kon je pijn helen.
Ik ben nog altijd niet in het reine met het grote gemis aan jou. Ik heb mijn verdriet gedeeld met velen.
Onze tranen tellen we op om ze dan te delen en hopelijk draaglijk te maken.
Ik denk slechts een onooglijke fractie te kunnen doorgronden van de strijd die je voerde met je dilemma's...
Ik aanvaard de verscheurende keuze die je hebt gemaakt, die je hopelijk rust heeft gebracht. Nu vlinder je nog vaak door mijn (en andermans) gedachten en roept vele goede herinneringen op. Die doen me moed houden.
En zou dat roodborstje, in het portiek van mijn nieuwe woonst fladderend juist toen ik onlangs even op vakantie vertrok, een groet van je kunnen lijken?
"I am a bird now."
(uit: brief aan lieve Marijke)
Als 10-jarige trokken Kathleen en ik een keertje helemaal opgetut naar de mis, met een paar van jouw vleeskleurige nylonkousen aan. We waren geschminkt, hadden ballerina's aan en we voelden ons net prinsessen. Prinsessen die naar de mis gingen.
We kregen wat vreemde blikken en niemand begreep dat jij dat toeliet.
Maar dat was net het ding: jij trok je niets aan van wat anderen over jou dachten.
Jij zat echt boordevol liefde en dat liet je ons voelen, elke dag. Jouw graag zien bleek uit 1001 kleine dingen.
Hoe jij ons kon troosten, gewoon door er te zijn. Door te luisteren, zonder oordeel. Hoe je mijn hartje masseerde, als ik verdrietig was. Maar evengoed mijn voeten, telkens wanneer ik mij niet goed voelde. Ik kan niet tellen hoeveel nachten ik naast jou heb geslapen, zelfs als ik al wat ouder was. Jouw nabijheid voelde veilig. Jouw zachte stem en jouw lieve lach werkten zalvend en geruststellend.
Love you, zei mijn mama elke keer als we elkaar zagen of hoorden. En ik antwoordde steeds met: Ik zie u graag, mama.
(uit: brief aan lieve mama)
Ik zit te dagdromen dat ik over een stille vijver zit gebukt. Waar jij dan achter me komt staan en meekijkt in de vijver. Waar ik je dan met onze kindjes zie spelen.
Maar vlug komen er kringen in het wateroppervlak waardoor je beeld vervaagt.
(uit: brief aan Eddy)
Wij hebben je dus nooit anders gekend dan met je grote verdriet. Toen we je afscheid voorbereidden, vertelde Vake dat dit grote verdriet je echt getekend heeft, dat het een grote grijze schaduw over je leven heeft geworpen die je nooit helemaal hebt kunnen wegschuiven.
Lieve moeke, ondanks je onzekerheden, je twijfels, je angst dat je toch niet zo'n geweldige moeder bent geweest, kan ik zeggen: je bent een moeder uit de duizend met een hart van goud. "Een stoveke", zoals iemand het verwoordde.
Je bent er nu niet meer. Maar je zal er nooit niet zijn.
(uit: brief aan lieve, lieve moeke)
We zijn zo dankbaar om vanop die 1ste rij te mogen zien hoe jullie basis steeds sterker werd, hoe jullie zorgden voor elkaar, elkaar de ruimte gaven om te groeien en 'te zijn wie jullie zijn'. Hoe jullie toekomst vorm kreeg, hoe jullie dromen stilaan werkelijkheid werden.
Je zal altijd een bijzondere plek innemen in ons hart, in ons gezin en familie.
Je liet ons zien hoe kwetsbaar een leven is. Voor dit soort pijn hadden we jullie net willen behoeden.
(uit: brief aan lieve, lieve Cas grote liefde van Mitte, onze schoonzoon, gezellige 'schone zoon'!)
Ik stel je voor als een sterretje, lief en klein en licht. Maar het liefst had ik je in mijn buik gevoeld en vast gehouden, dicht tegen mij aan. Mijn moederinstincten, oerkrachten als een rivier te laten vloeien. Hun weg te laten gaan. Soms voelt het alsof ik de riviertak droog heb gezet een dam heb gestuwd/gezet.
Maar het was niet alleen "mijn besluit". Ik denk dat jij dat vanuit het universum beter kan zien.
Moederloos door omstandigheden past beter. Door omstandigheden kwam jij niet. Door omstandigheden kreeg mijn kinderwens niet de volle ruimte, kwam het niet tot wasdom. Een deel van mij is daar verdrietig over. En er is ook een steeds groter wordend deel die tevreden is, vrede heeft en jou zo graag een andere liefdevolle moeder gunt.
Wat ik hoop is dat andere ouders, die zo graag een kindje willen, jou krijgen. Ik draag jou op aan hun.
(uit: brief aan mijn ongeboren kindje, lieve Rivka)
Uw dood heeft mij gebroken en ik werd heropgebouwd door een hoop verdriet, gemis en ook verantwoordelijkheden. Er was niemand om voor mij te zorgen, dus heb ik dat zelf gedaan. Mijn gevoelens, daar was geen ruimte voor. Die verdwenen achter slot en grendel. Maar door op te groeien komt dat steeds meer naar boven, dat onverwerkt verdriet. Ik heb de juiste mensen daarvoor gevonden. Ze weten nog lang niet alles, maar het is al een begin.
Elke dag denk ik aan je. Ik mis je zo hard dat het pijn doet. Ik mis een steunpilaar, ik voel mij niet klaar om op te groeien. Ik heb je nodig, ik mis je. Mijn binnenkant gaat kapot van verdriet, wil niet meer leven zonder jou. Maar de buitenkant lacht, leeft verder. Met opgeheven hoofd.
Je zit veilig in mijn hart en herinneringen. Daar kan er jou niets gebeuren. Ik zie u graag.
(uit: brief aan papa)
Je te moeten missen doet me steeds opnieuw belanden in het grootste verdriet en de grootste eenzaamheid.
Ik wil zo graag nog eens verzinken in je sterke armen en vooral: je nog eens 'moedertje' horen zeggen.
(uit: brief aan lieve Sanderman)
Waarom kunnen we elkaar niet meer in de ogen kijken. Ik ben zo ontzettend ontgoocheld in jou.
Probeer te luisteren en hou je aan onze afspraken.
Dan pas kunnen we apart goed verder en samen iets betekenen voor Alba.
(uit: brief aan Wouter)
Hetgeen je hebt beleefd in die jaren 14-18 moet je getekend hebben voor het leven, alleen spijtig dat je heel dit gebeuren alleen hebt moeten dragen en verwerken.
Terugkijken en zoeken naar je verleden brengt je wat dichterbij.
(uit: brief aan Pepe)
Jij hebt ons zoveel geleerd, ons met 2 voeten op de grond gezet. Je hebt ons leren relativeren en leren inzien wat er nu eigenlijk echt toe doet.
Ik koester elk moment dat ik in jouw grote indringende bruine ogen mocht kijken, met jouw lange gekrulde wimpers.
Je lach is in mijn geheugen gegrift, net omdat die zo zeldzaam was maar ooo zo kostbaar.
We hebben geleerd wat onvoorwaardelijk graag zien is en dat dit ook gepaard gaat met loslaten.
(uit: brief aan lieve, lieve Line)
Weet je wat ik je zo graag wil vertellen.
Ons huisje is verkocht en ik heb nu een appartementje.
Jij blijft voor altijd in mijn hart.
Bedankt voor wat je voor mij betekent.
(uit: brief aan lieve schat van mij)
Jij was niet de vader die heel veel knuffels gaf of die telkens weer opnieuw zei: "Ik zie je graag."
Maar ik weet dat je van mij houdt.
Dat je trots op me bent.
Jouw laatste woorden aan de telefoon blijven me voor altijd bij!
Je huilde en was bang. Misschien wist je ergens wel wat komen zou...
Maar ik was niet klaar om afscheid te nemen. Ik sprak je moed in! Je mocht niet opgeven!
Maar had ik toen geweten wat ik nu weet, zou ik wel gezegd hebben dat ik je graag zie.
Dat je de beste papa bent, dat je een groot voorbeeld bent geweest...
(uit: brief aan Vake)
Ik heb jou eigenlijk lang onrechtstreeks kwalijk genomen dat je gestorven bent. Want dat heeft ervoor gezorgd dat ik in een huis van een gebroken relatie, gestagneerde rouw en angst ben geboren. Het spijt me Loes, dat heb jij toch helemaal niet zo gewild. Niemand treft schuld. Dus ook ik niet.
Toch heb ik heel lang het gevoel gehad dat ik er niet mocht zijn. Dat ik te veel was, er geen ruimte voor me was.
Loesje, Ik wil jou eren door van mijn leven het beste te maken. Vol, intens, in liefde en kracht.
Ik wil ook alle wrok loslaten die ik heb naar mijn ouders te gevolge van hun rouwen of niet rouwen. Alles is goed. Je was een geschenk. Op alle manieren.
(uit: brief aan lieve Loes, Loesje)
Ik ben gestopt met het tellen van 'de tijd zonder jou'.
Ik ben gestopt met het ruiken aan je sjaal, uit schrik dat de geur niet meer de jouwe is.
Ik ben gestopt met naar je graf te gaan.
Ik ben er eigenlijk nooit geweest.
Omdat de dood, die eeuwige stilte, niet bij je past.
Omdat ik me je nog steeds zo levendig herinner.
(uit: brief aan Caroline)
Na jaren met een slot op mijn emoties te hebben geleefd, is mijn verdriet beginnen stromen.
Door pijn & verdriet voel ik dat jij veel voor mij hebt betekend, terwijl ik mezelf wijsmaakte dat ik te klein was om te snappen wat er was gebeurd. Ik omarmde pijn & verdriet want het was eindelijk het eerste teken van een emotionele band met jou.
Maar ik wil meer voelen dan dat. Ik hoop te bekomen dat ik van jouw verhaal veel meer ken dan het trieste pijnlijke einde dat het kende. Zo kan ik hopelijk mijn hart vullen met mooie & warme verhalen over jou.
(uit: brief aan liefste mama)
De afgelopen dagen heb ik me laten meevoeren op mijn gedachten, waarin zowel hele mooie als ook lastige herinneringen de revue passeerden.
Ik troost me met de gedachte dat we met de zussen bij jou waren en dat je je omringd hebt geweten. Hoewel je niet meer kon spreken, deden jouw ogen dat wel... en ik denk dat ik op dat moment, de afstand die ik de laatste jaren soms voelde te aanzien van jou, heb weten te overbruggen. Dus vake, dit brengt me dan ook tot mijn laatste wens voor jou: ik wens je, uit de grond van mijn hart, hele sterke vleugels op jouw laatste reis.
(uit: brief aan va/vake)
Het feit dat jouw leven is blijven stilstaan op je 17de verjaardag is allesbehalve eerlijk en het doet me veel pijn.
Op 23 oktober denk ik samen met onze vrienden van +13 nét nog iets meer aan jou.
Ik vind het belangrijk dat we over je blijven praten en herinneringen ophalen.
En jouw schaterlach ben ik zeker nog niet vergeten.
(uit: brief aan liefste Noor)
En dat ik ze mis...
(brief aan mamie en papie)
Wat mis ik je... jullie...
De veilige haven die jullie koer was. Je geborgenheid, veiligheid die ik bij jullie mocht ervaren..
Het borstelen van mijn haren, hoe graag zou ik in de spiegel kijken en jou zien oma, vlijtig mijn haren aan het borstelen... vol liefde.
(uit: brief aan lieve lieve oma, opa)
Ik doe wel mijn best, maar het lukt mij niet altijd.
Ik zie je nog steeds heel graag, laat nog iets horen.
(uit: brief aan Patje)
Ik mis je elke dag. Soms heel veel, soms een beetje, maar altijd mis ik je.
Ik draag je met me mee, altijd & overal. In mijn hoofd & hart.
(uit: brief aan mijn lieve kleine broer)
Je leek een onbezorgde kerel naar de buitenwereld, maar blijkbaar had je meer zorgen dan we wisten. Zo onstuimig als je was, zo stil en verward was je vanbinnen. Weet dat we altijd van je houden en hopen dat je op een mooie lange reis bent.
(uit: brief aan lieve Thibault)
Liefste meetie en opa, ik mis jullie superhart!
(uit: brief aan liefste meetie en opa)
52 jaar geleden, toen je bijna 6 maand jong was, vonden wij jou levenloos in jouw bedje.
Wij blijven aan je denken en wij herinneren jou als vrolijke baby die zoveel plezier had met jouw zusje die de blokjes op jouw kinderstoel klopte. Hilarisch om te zien en te horen.
(uit: brief aan lieve Hans)
De zon kwam erdoor tijdens jouw dienst en de vogels fladderden rond, ik voelde de druk die al 4 jaar in mij zat sedert Suzy weg was. Die druk verdween met alle spanningen en ik had het gevoel dat jullie samen waren. Daar trek ik mij aan op, hoe moeilijk het ook is.
(uit: brief aan schat)
We waren twee zottekes tezamen. Eén van de mooiste momenten was toen we in de ochtend door het raam van de slaapkamer aan het zingen/roepen waren. Door heel het gebeuren is mijn familie wat uit elkaar gevallen, maar de band met mijn klein nichtje en oma is enorm sterk geworden.
Ik probeer er zoveel mogelijk voor hen te zijn. Het is alleen soms moeilijk omdat ik niet echt een plekje heb om bij terecht te kunnen.
(uit: brief aan tante Suzy en mijn twee opa's)
Mama, ik mis jou.
Ik ben nog boos op jou. De wereld verandert met de jaren, met de maanden, met de weken, met de dagen.
Wanneer zal het stoppen: met mijn dood. Ik zoek er niet naar, maar waar verdien ik het aan dat er nog leven is voor mij.
Ik heb alles meegemaakt wat jij hebt meegemaakt met papa.
(uit: brief aan liefste mama of haat mama)
De reden dat ik jullie een brief schrijf is omdat ik mij ongelofelijk schuldig voel om wat ik jullie heb aangedaan.
Ik hoop dat de pijn een beetje minder zal zijn.
Ik hoop, lieve ouders, dat jullie me hebben vergeven en ik zal jullie altijd in mijn hart dragen en nooit vergeten.
(uit: brief aan lieve ma en pa)
Je bent zo snel vertrokken. Ik heb geen dag kunnen zeggen. Niet in je leven, en ook niet daarna. Ik zou je willen vertellen dat het me spijt dat dit jou is overkomen. Dat het me spijt dat het je zoveel pijn deed. Ik wou dat ik kon zeggen dat de wereld rijker was doordat jij er in bestond, maar dat de wereld je ook pijn deed.
(uit: brief aan beste Elise, liefste Liesje)
Ik was niet klaar voor jouw vertrek. We hebben niet eens afscheid kunnen nemen.
Ik was bang voor de dood, nu ben ik bang van het leven. Ik kan niet zonder jou.
Ik mis je als ik alleen ben en ik mis je nog meer in gezelschap want je hoort er bij te zijn.
Ik wil 'ons' leven terug!
(uit: brief aan mijn levenspartner Dré)
Jullie vertrek heeft mijn leven donker gemaakt, alsof het nooit meer dag wordt.
Een diep gat dat nooit meer dicht gemaakt kan worden.
Ik ben zo alleen, zoveel verdriet.
Niemand om bij weg te kruipen, om raad te vragen.
De pijn is soms onhoudbaar dat ik zo graag naar jullie wil komen.
(uit: brief aan liefste mama, liefste papa)
Ik denk vaak niets te voelen, intense blijdschap of trots sowieso niet, maar wel verdriet.
Verdriet om de leegte die jij achterliet en die niet meer zomaar kan worden gevuld.
Ik mis je aanwezigheid, zonder te weten wie je bent. Was je in staat mij geborgen te laten voelen, gewenst, gewaardeerd?
Jij bent ook heel lang onbespreekbaar gebleven. Niet bewust, maar toch. Dus je bent verscholen gebleven, verborgen, onzichtbaar. Maar je bent mijn basis, mijn begin, mijn hart en mijn gemis.
De pijn en het gemis zijn er nog altijd. Die gaan nooit meer weg. Maar je bent niet meer onbespreekbaar. Je wordt stapje bij beetje zichtbaar. Ik weet dat je bij me bent.
(uit: brief aan lieve mam)
Hoort ge mij soms niet heel hard roepen?
Vraag eens aan God of hij kan helpen. Ik mis je nog elke dag. Kun je niet met de sneltrein terug komen?
(uit: brief aan lieve Fons)
En nog zoveel 'onzichtbare woorden' rijgen zich aan elkaar vast.
Ze nemen ons mee... in de 'stem' van de zee. Waar geluiden samenvloeien.
Die geluiden komen van overal.
De oorsprong van die geluiden is niet gekend, hun afstand is verbazingwekkend.
(uit: brief aan Rosette)
Eigenlijk denk ik meer aan jou dan ik ooit verwachtte. Ik besef nu dat het liefde is, een overvloed die ik je nu graag zou geven en laten voelen. Mijn woede heeft plaats gemaakt voor verdriet en rouw. Dat laatste baart me zorgen, want ik weet niet hoe ermee om te gaan en te dragen, laat staan te verwerken.
Ik vraag me nog het meeste af wat je ons zou willen meegegeven hebben mama.
Het is een kwetsbaar zijn nu.
(uit: brief aan liefste mama)
Ik moet vaak denken aan het huisje om de hoek, waar jullie altijd waren. Jullie samen, allebei in jullie zetel in de veranda en in de winter zat je gezellig samen in de living, waar het altijd warm en uitnodigend voelde.
Het was alsof dat huisje om de hoek het hart van onze familie was, een plek waar iedereen welkom was.
Nu jullie er niet meer zijn, is dat huisje om de hoek anders. Het voelt stiller en leger, maar de herinneringen zijn nog zo levendig.
Dankjewel voor de liefde, voor het altijd klaarstaan en voor de warmte die jullie mij gegeven hebben.
Jullie blijven altijd in mijn hart.
(uit: brief aan lieve ma en pa)
Lieve Lio, klein man, je papa en ik stonden voor de moeilijkste keuze in onze levens. Jou moeten laten gaan en de zwangerschap stopzetten. Het mooiste mannetje, onze kleine beschermengel.
Er kwamen heel wat emoties los bij heel ons gezin. Je papa die voor het eerst afscheid nam, je zus de je niet meer voelde bewegen in mijn buik. Maar vooral bij mij kwam het hard binnen.
Samen zochten we een manier om je in onze dagelijkse dingen te betrekken.
Er gaat geen dag voorbij dat we jou niet benoemen.
(uit: brief aan lieve Lio)
Beste lieve Paul, je bleef de 'lijm' tussen je broers. Je hebt er altijd voor gezorgd dat we minstens één keer per jaar samen kwamen. Dat was niet altijd vanzelfsprekend want we wonen ver van elkaar.
Later, het toeval wilde dat juist wij twee, gij toen 63 en ik 65, in Paal kwamen wonen en dat heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht Zo was je niet alleen mijn broer, maar werd je ook mijn beste vriend. We vertelden alles aan elkaar en bespraken de meest rare dingen en hadden het zelfs regelmatig over de dood. Je was er zeker van dat je als eerste van de zeven broers zou sterven, al was daar toen helemaal geen aanleiding toe.
(uit: brief aan beste broer Paul)
Het toeval wil dat ik nu iedere middag tijdens het lunchen in El Gouna, een zeilbootje zag in de verte. Er was wind in El Gouna. Is mijn Captain dan toch vroeger dan ik in El Gouna geraakt? Het was zalig om te zien. Ik voel hem overal en ik zie hem overal. Het geeft me extra kracht.
Toeval bestaat niet. Er zijn zoveel mooie dingen gebeurd de laatste maanden. Elke dag komt er wel een stukje van de puzzel bij, de puzzel wordt groter en groter en de puzzel blijft kloppen. Mooi toch?
Wees op tijd om te genieten, wees op tijd om te antwoorden, wees op tijd om mensen te ontmoeten, wees op tijd om beloftes na te komen, wees op tijd om je niet al te serieus op te nemen, wees op tijd om de negatieve mensen ver weg van je te houden. Dit kost, in sommige gevallen, teveel energie. Leef eerst voor jezelf & dan misschien, heel misschien, kan je iemand op sleeptouw nemen, heel even misschien. Wees op tijd om eens goed zot te doen, en wees zeker op tijd om dankbaar te zijn, nu het nog kan. Het kan zo snel keren.
(uit: brief aan Hugo)
In moeilijke tijden was je altijd een steun voor mij. Alleen zag ik het niet, maar je hield vol, dag na dag, week na week, een oprechte steun. Nu sta ik voor een steile wandeling, eigenlijk een steile berg, een berg van verdriet en schuld. Schuld aan wat er gebeurd is die ochtend. Een vraag aan "wie"??? Heb ik je die nacht te vroeg laten gaan? Niemand kan mij het zeggen, ik blijf alleen met die vraag achter.
Ik kan je niet vervangen, al zou ik dat nu zeker willen. Maar niemand op deze aarde kan jou vervangen voor onze Floris en ikzelf, niemand, niemand. Ik zal mijn allerbest doen, maar jij was alles voor hem, ALLES.
(uit: brief aan Ann, een liefdevolle Ann)
Je deed je naam eer aan, lieve schat: de gave om een glimlach op het gezicht van mensen te toveren.
Je liet mensen lachen.
Maar je had ook een zeer kwetsbare, gevoelige kant. Licht bestaat niet zonder duisternis, meer zelfs..."Alleen als we dapper genoeg zijn om de duisternis te ontdekken, zullen we de oneindige kracht van ons licht vinden."
Gevoeligheid is verfijning van de ziel. Een groot deel van mij schreeuwt om rond de pijn en het gemis heen te lopen, maar dat werkt zo niet. Er is geen weg rondom heen, we kunnen enkel diep in het gevoel blijven gaan en jou eren in alle mooie gedachten en beelden die we van jou hebben. De vele mooie herinneringen zijn een krachtige lichtstraal die nu de donkere mist doorklieft.
Je hebt zoveel moois gerealiseerd in jouw jonge leven, we vergeten dat nooit. Jij leerde ons: "lief zijn is cool! Nothing Beets kindness."
Er is nu een "voor" en een "na", sedert die verschrikkelijke 21/01/24. Rouw is liefde, verdriet en liefde zijn met elkaar verbonden, joy knows grief. We houden van je, lieve schat!
We gaan je nooit vergeten, we blijven jou eren.
(uit: brief aan lieve, lieve Isaak, Allerliefste schat)
Op mijn hart zit een zwarte vlek. Soms zo klein als een speldenkopje, andere dagen lijkt het eerder op een uitgedijnde vlek die een vulpen wel eens onbedoeld achterlaat. Het kan mijn hart overnemen waardoor ik meer verdwijn op de achtergrond. Ik wou het stipje graag weggommen of negeren, maar het is hardnekkiger dan ik dacht.
Mémé en pépé, het spijt me voor mijn ongeloof in het leven en de toekomst die nu heerst.
Ik ben geknakt. Ik voel me zo teleurgesteld en gekwetst. Anderzijds weet ik dat jullie mij nooit daarop zouden afkeuren. Weet dat ik jullie nog steeds graag zie.
(uit: brief aan mémé (en pépé)
Nooit gedacht dat de afgrond nog dieper, nog donkerder kon... Maar gelukkig kon ik tijdig zien dat geen nacht zo donker was dat er geen morgen volgde...
Voor het eerst mocht ik toelaten mijn eigen geluk en welbevinden uit mezelf te laten komen.
Het kleine angstige kind in mij met uitreikende handjes gerust te stellen, op te tillen, geborgen en veilig te koesteren, het mag er zijn nu.
(uit: brief aan beste Manon Julie Marie)
Copyright @ All Rights Reserved